Wat is dat toch met mens en natuur?

Door Astrid Preisz

6 maart 2022

Ik ben natuurfotograaf. Telkens wanneer ik mijn camera tevoorschijn haal, doe ik dat met open ogen, een open geest en een open hart. Ik verbind, ik engageer, ik communiceer en ontvang zoveel terug.

Natuurfotografen zijn er in veel verschillende soorten en maten. We gebruiken fotografie op een documentaire manier om zo nauwkeurig mogelijk vast te leggen wat we hebben gezien. We zien fotografie als een expressieve kunst om onze meest persoonlijke en intieme gevoelens over te brengen. We creëren abstracties van kleur en vorm die zijn ontworpen om het oog te plezieren en de verbeelding van ons publiek te prikkelen.

Op welke manier we ons als natuurfotografen ook willen uitdrukken, we hebben één ding gemeen: er is iets dat ons fascineert, intrigeert en ontroert. Als dat niet het geval was, zouden we dan niet gewoon foto's gaan maken van iets anders?

Dus, met deze inherente fascinatie voor wat de natuur ook kan zijn - de schoonheid, de lelijkheid, de wreedheid - is het niet de normaalste zaak van de wereld om de centrale motivatie voor ons werk te behouden? Men zou het denken.

En dan horen of lezen we verhalen over 'natuurfotografen' die bloemenvelden vertrappelen, broedplaatsen verstoren, dieren lokken - gewoon om de 'perfecte foto' te maken.

Wat is dat toch met mens en natuur? Waarom vernietigen we zo luchthartig en kortzichtig wat we zouden moeten beschermen? Hoe kunnen we foto's maken van iets dat we duidelijk uniek en mooi en opwindend genoeg vinden om mee om te gaan, en er tegelijkertijd zo weinig respect voor hebben dat we niet aarzelen om het te schaden of te vernietigen?

Is het het geld? Is het de roem? Zijn het de duizenden likes op Instagram?

Voor mij betekent buiten in de natuur zijn niet noodzakelijkerwijs epische plaatsen van overduidelijke schoonheid bezoeken. Voor mij betekent buiten zijn in de natuur vooral het ontdekken van de anonieme en verborgen schatten – een beekje, water dat over rotsen springt, ijs op een plas, een verdord blad, het patroon van korstmossen op een boomstam.

Telkens wanneer ik me met de natuur bezighoud, krijg ik mijn beloning - niet in de vorm van geld voor het perfecte schot, maar in de vorm van genezing, geluk en vrede. Wat is een foto waard als de ervaring erachter mijn geest en ziel niet heeft geraakt? Om deze wereld te behouden voor al haar bewoners, inclusief de mensheid, kunnen we nooit de meesters van de natuur zijn, maar moeten we dienaren, rentmeesters en beschermers zijn.

Ik ben een natuurfotograaf en voor mij zal de natuur altijd op de eerste plaats komen.