Leven met de natuur in Yellowstone

Door Guang Yang

17 december 2020

door Guang Yang

In de afgelopen vier decennia heeft natuurfotograaf Tom Murphy vele iconische beelden van de natuur van over de hele wereld vastgelegd en aan ons gepresenteerd. Toch is het Yellowstone National Park dat zijn hart opeist.

In de winter van 1985 begon Tom aan een solo-skireis door het achterland van Yellowstone National Park. Een winter met zwaardere weersomstandigheden had hij niet kunnen uitkiezen. Tijdens de 14-daagse expeditie moest Tom uitdagingen overwinnen die hij zich niet had kunnen voorstellen, een vierdaagse sneeuwstorm doorstaan waarin hij niets verder dan 100 meter kon zien, en slapen op sneeuwbanken onder een dun nylon zeildoek toen het 25 was. °F tot 30°F onder nul. Het enige doel van de reis was om dat stuk land en de wezens in zijn wildernis te verkennen.

In februari 2018 nam ik deel aan een fotografietour naar Yellowstone National Park, met Tom als onze gids en fotografie-instructeur. Omdat we Toms uitgebreide oeuvre en zijn kennis van het park kenden, verwachtten we dat hij de workshop zou beginnen met fotografietips. Het bleek veel meer te zijn dan dat. Vanaf het allereerste begin had Tom ons laten zien en geleerd hoe je verbinding kunt maken met de bergen, de rivieren, de bossen en de dieren voordat je een echte natuurfotograaf wordt.

“In de wilde natuur hebben dieren in het wild evenveel recht om te leven als mensen. Als natuurfotograaf moeten we altijd respect hebben voor de natuur.”

"In plaats van dat fotografen eropuit gaan om een verhaal te creëren en wilde dieren te duwen en te verdraaien, moeten we in plaats daarvan stil zijn en kijken en luisteren naar wat wezens en wild land ons te vertellen hebben."

“Elke keer als ik de natuur in wandel of ski, voel ik me gezegend om een gast te zijn in het huis van wilde dieren. Dieren zijn niet verplicht om samen te werken met mensen in hun eigen thuisland. Als gast zou ik mijn best doen om attent te zijn bij het verplaatsen of het maken van foto's, om de kans te verkleinen dat ik hun leven onderbreek."

Bison is een van de symbolen van Yellowstone. Toch is het niet zo algemeen bekend dat bizons in de winter grote stress hebben om te overleven. Ze trekken vaak naar de stomende geiserbassins om warm te blijven. Als ze honger hadden, zwierven ze rond, op zoek naar gras om op te grazen, waarbij ze vaak diep in de sneeuw moesten graven. En ze moeten elke dag naar verschillende plaatsen verhuizen, vaak de wegen oversteken die voor auto's zijn aangelegd. Te vaak zien we mensen voor bizons komen en hun pad blokkeren. “Bij het confronteren van bizons die in de sneeuw bewegen, soms in de richting van een fotograaf/toerist, moeten mensen snel uit de weg gaan. Bisons moeten overleven omdat ze er elke dag zijn, terwijl wij die ene foto niet nodig hebben om te overleven.” Tom realiseert zich de gretigheid van toeristen en gelooft dat "fotografen en toeristen telelenzen zouden kunnen gebruiken om dit soort ontmoetingen op afstand aan te kunnen." "Hetzelfde gebeurt wanneer mensen vossen, coyotes en andere dieren tegenkomen."

Tegenwoordig trekken steeds meer fotografen/toeristen helemaal naar afgelegen plaatsen zoals Yellowstone om dieren in het wild te observeren en vast te leggen. Velen investeren een groot deel van hun tijd, geld en passie in de reizen, in de hoop een aantal prachtige momenten of dramatische actie van dieren te vangen. Mensen komen met verschillende doeleinden, van het opdoen van een goede ervaring tot het publiceren in een tijdschrift of het meedoen aan een fotowedstrijd, enzovoort. Zo is de 'drama-gedreven' fotografie steeds populairder geworden.

Dus wat wordt beschouwd als een goede foto? Natuurlijk grijpt "drama" altijd de oogbal. Toch gelooft Tom dat het een geweldige kans zou zijn als het drama voortkomt uit natuurlijk gedrag en momenten van natuurlijke vooruitgang weerspiegelt! Als het drama echter wordt veroorzaakt door fotografen/toeristen met als doel dieren te laten reageren uit verwarring, onbehagen of zelfs paniek, moet dit als zeer onethisch worden beschouwd. Een 'dramatische' foto waarop de door mensen veroorzaakte paniek van dieren te zien is, is geen goed beeld.”

Begin 2020 nam Tom deel aan een programma waarin hij een gezin van 4 Amerikaanse zeearenden moest bestuderen, waaronder beide ouders en twee babyarenden. In een periode van 4 maanden bracht hij in totaal ongeveer 30 dagen door, 6-7 uur per dag, om het dagelijkse leven van het gezin in de gaten te houden. Hij zette zichzelf op 50 meter afstand van het huis van de adelaar en bekeek en registreerde activiteiten die voornamelijk plaatsvonden in het nest met een diameter van 3 voet, soms tijdens sneeuwstormen. 'Ik geloof dat de adelaars wisten dat ik daar was. Maar ze gingen niet weg (wat een geluk had ik) en deden nog steeds alsof het was zonder dat ik ze in de verte in de gaten hield. Door dit programma kon Tom veel leren over het gedrag van Amerikaanse zeearenden, het soort levenswijsheid dat ze hebben en hoe ze elke dag overleven. En hij was in staat om enkele prachtige momenten van de adelaarsfamilies vast te leggen.

'Ik geloof dat de adelaars wisten dat ik daar was. Maar ze gingen niet weg (wat een geluk had ik) en deden nog steeds alsof het was zonder dat ik ze in de verte in de gaten hield.

Zeker, veel fotografen/toeristen wonen ver weg en hebben niet de luxe van tijd. Meestal hebben ze maar een paar dagen tot een paar weken de tijd. Toch mag dat geen excuus zijn. We moeten nog beginnen met het respecteren en leren van de doelonderwerpen. Het moet ook een continu leerproces zijn.

“Zie de reis als een venster op de wereld van de wilde natuur. En het kost altijd tijd om kennis te vergaren, dus wees geduldig en wees nederig. Ik leer nog steeds nieuwe dingen elke keer als ik de natuur in ga.”

"Blijf rustig weg van het onderwerp en laat al het andere natuurlijk gebeuren."

“Het is waar dat deze momenten zeldzaam zijn, dus je moet geduld hebben, en geduldig! Normaal gesproken zou een reis van 6-7 dagen fotografen/toeristen de kans moeten geven om getuige te zijn van enkele geweldige momenten en deze vast te leggen. Als het moment eenmaal is vastgelegd, moet de fotograaf zeker worden beloond.”

Als toegewijde fotograaf kan het zijn dat je soms merkt dat je een toeristische trekpleister wordt en verkeersopstoppingen veroorzaakt. Een zelfdiscipline op dit moment is om gewoon even te stoppen en diep adem te halen in plaats van een "waagmoedige zet" te ondernemen voor de grote speler. Deze pauze kan ook een signaal zijn voor anderen wat een verontrustende actie kan zijn, dus fotografen moeten anderen het voorbeeld geven van goed attent gedrag.

“Tijdens een bezoek aan Hayden Valley, enkele jaren geleden, zat ik op de oever rustig te kijken naar de trompetzwanen die aan het zwemmen waren. Ik was zo verloofd en realiseerde me pas later dat er 50 mensen op de plek stonden, schreeuwend en klappend naar elkaar terwijl iedereen opgewonden raakte. Ik realiseerde me dat mensen me misschien wat professionele apparatuur zouden zien dragen, wat zou kunnen leiden tot hun oordeel: 'Er moet daar iets interessants zijn'. Ik voelde dat ik een probleem veroorzaakte en besloot een back-up te maken en te vertrekken.

Tom is zich bewust van de enorme uitdagingen van het beschermen van de natuur. Naast het leiden van fotografietours en het geven van lezingen, gebruikt Tom meedogenloos zijn fotografie om zijn passie voor de resterende wilde plekken op onze aarde te illustreren. En hij gelooft in de kracht van foto's om onze samenleving te veranderen en er een betere wereld van te maken.

Je kunt meer foto's van Tom Murphy bekijken op zijn website op Tom Murphy-fotografie.