De wereld die water om ons heen creëert

Door Daniel Mîrlea

18 augustus 2022

Artikel door Daniel Mîrlea, Nature First-ambassadeur. Meer informatie over Daniël hier.

Mijn hele jeugd was op de een of andere manier verbonden met water. Ik ben opgegroeid met een rivier in de achtertuin, en al mijn korte verkenningen door het bos leidden naar wilde bronnen waar ik het koude water graag wilde drinken. Ik wist toen niet veel, en ik kan me alleen de vreugde herinneren van het tijd doorbrengen aan de oever van de rivier, vissen, vogels kijken en proberen het ecosysteem te begrijpen.

Naarmate de tijd verstreek, groeide ik op en verhuisde ik naar een andere stad om te studeren, waar ik 10 jaar verbleef. Met de pandemie besloten mijn vrouw en ik terug te verhuizen naar mijn geboorteplaats; eigenlijk zijn we veranderd in een drukke stad met een stad waar we in minder dan een uur twee nationale parken hebben, een rivier in de achtertuin, schone lucht en een stillere stad.

De afgelopen jaren heb ik geprobeerd mijn werk te sturen met de vraag: “Hoe kun je iets beschermen waarvan je niet weet dat het bestaat of wordt bedreigd?”. Met dit idee begon ik een project genaamd "Vâlcea Naturală", waar ik het hele graafschap vanuit een natuurlijk oogpunt zal fotograferen. Vâlcea County is een van de meest diverse provincies van het land als het om de natuur gaat. Toch zijn maar heel weinig mensen zich bewust van de natuurlijke diversiteit en waarom het verplicht is om deze plekken te behouden zoals ze zijn, wild en met een minimale menselijke impact.

Na een paar maanden natuurlijke plekken te hebben verkend, besefte ik dat water een van mijn onderwerpen in het project zou zijn. Van bronnen tot rivieren, gletsjermeren of wetlands, het aantal onderwerpen is zo groot dat ik denk dat ik alleen met hen gemakkelijk een boek zou kunnen maken.

Een van de voordelen van het fotograferen van water is dat je beter begrijpt waarom het zo belangrijk is en hoe het ecosysteem werkt. In anderhalf jaar sinds ik met het project begon, heb ik zoveel onvergetelijke momenten beleefd dat ik het gevoel heb dat ik minstens tien jaar in het gebied heb gewerkt.

Door vernietiging en degradatie van leefgebieden, lichtvervuiling en pesticiden worden vuurvliegjes nu bedreigd. Toen ik een kind was, kon ik genieten van vuurvliegjes, zelfs in mijn tuin of aan de oever van de rivier, maar nu zijn ze zo zeldzaam dat veel mensen denken dat je ze niet meer kunt vinden. Maar ver weg van de steden, diep in het bos, en dicht bij wilde rivieren in de bergen, waar geen bos is.

Wat als ik je vertel dat er een plek is waar de natuur gedijt, waar duizenden wilde vogels nu nestelen, maar tien jaar geleden waren er bijna geen van hen? Toen ik aan mijn project werkte, ontdekte ik plaatsen in de rivier waar dammen waren gebouwd en de ontginning van grind op de rivier had een negatieve invloed op die tijd. Maar nu herstelden deze plaatsen zich spectaculair, kwamen er steeds meer dieren naar hier, en nu is er een thuis voor honderden vogels. Ik zeg niet dat dammen en grindexploitatie of lichtvervuiling, de vuurvliegjes een gezonde habitat hebben gevonden waar ze in een gezonde populatie kunnen leven. Als je op een zomeravond nog geen vuurvliegjes hebt gezien, ga dan naar een plek om ze te zien. Ze zijn als de kerstverlichting die zich verspreidt in het bos.

Exploitatie is goed, maar in dit scenario creëerden ze een habitat die er voorheen niet was, en zonder deze menselijke tussenkomst zouden we deze waterrijke oase niet hebben. In het tempo waarin we wetlands verliezen, is het van cruciaal belang om deze plaatsen te behouden zoals ze zijn en om mensen bewust te maken van de habitats die ze nu naast hun huizen hebben.

Ik fotografeer graag water, maar er is een bepaalde scène die me fascineert. Overal waar ik een spectaculaire kloof bereik waar het water duizenden en duizenden jaren in de kalkstenen muren heeft gegraven, neem ik minstens een half uur of misschien meer om het werk van het water te verkennen en te analyseren. Ik raak graag de rotsen aan, om de gladde textuur te voelen, ik stop zelfs mijn blote voeten in het koude water om contact te maken met de natuur. Na dit alles begin ik met fotograferen en vind ik verschillende composities.

Ik zou pagina's over dit onderwerp kunnen schrijven, het had een aanzienlijke invloed op mijn fotografische stijl, maar ook op mijn kijk op deze essentiële bron. In slechts anderhalf jaar heb ik zoveel ervaringen opgedaan dat ik het gevoel heb dat ik meer dan tien jaar aan dit project heb gewerkt. Ik kan alleen maar zeggen dat ik me zo bevoorrecht voel om het grootste deel van mijn tijd in de wildernis door te brengen, dat de natuur mijn werkterrein is, en ik kon er niet meer van dromen.

Ik weet zeker dat ik mijn enthousiasme voor het fotograferen van water nooit zal verliezen. Er is een fantastische wereld; van elke ervaring zul je meer verbonden raken met de natuur en je thuis voelen, en alles zal logischer worden, van wetlands-ecosystemen tot rivieren en meren, vogels en zoogdieren, planten en insecten.

Uiteindelijk besefte ik dat het als natuurfotograaf in je taakomschrijving zit om de stem te zijn van degenen die niet kunnen praten, om de mensen om je heen te sensibiliseren en de weg terug te vinden naar de natuur, ons thuis. Daarom moedig ik ieder van u aan om nauw samen te werken met lokale gemeenschappen en ngo's en u bewust te maken van de leefgebieden dicht bij uw huis. Tegelijkertijd ben ik er vast van overtuigd dat we ethische principes moeten hanteren als we in de wildernis zijn en het welzijn van een plek of een wild dier voorrang moeten geven boven een foto.