Naar de minder bereisde wegen…

Een paar jaar geleden besloot ik tijdens een roadtrip door het Amerikaanse westen te stoppen en de iconische Mesa Arch in Canyonlands National Park te fotograferen. (Origineel, ik weet het...) Toegegeven, ik aarzelde een beetje om dit te doen - ik had horrorverhalen gehoord over ruzies die uitbraken tussen verdringende fotografen, en wist dat de locatie elke dag tientallen bijna identieke zonsopgangbeelden oplevert. Je moet echter toegeven dat die scène behoorlijk spectaculair is; en een gerespecteerde workshopleider had erop aangedrongen dat ik het in ieder geval een keer voor mezelf zou schieten. Dus besloot ik het erop te wagen.

Misschien was het mijn vrees, maar vanaf het moment dat ik de Interstate 70 afsloeg en begon aan de resterende 30 mijl in zuidelijke richting naar Moab, voelde het alsof er spanning in de lucht hing. Auto's vlogen voorbij en passeerden roekeloos tegen tegemoetkomende voertuigen ondanks een verkeersstroom die al ver boven de geposte limiet lag. Chauffeurs toeterden, remden en versnelden agressief. Het was alsof iedereen tot het gelijktijdige besef kwam dat de autolading voor hen de laatste open camping of de laatste parkeerplaats aan het begin van het pad zou kunnen claimen, en de race was begonnen. In werkelijkheid was dat gevoel van urgentie niet zo vergezocht. Het was 10.00 uur op een doordeweekse herfstochtend en tegen de tijd dat ik bij het park aankwam, was de camping vol. Dat gold ook voor de volgende twee die ik probeerde. Ik had het geluk een BLM-site buiten de gebaande paden iets verder weg te vinden, maar zelfs die liep snel vol.

Ik kroop de volgende ochtend om 02.00 uur uit mijn tent om de zonsopgang van 6.30 uur op te vangen. Gedeeltelijk vanwege de extra reistijd, maar vooral om er zeker van te zijn dat ik een van de eerste fotografen ter plaatse was. Ik haat de gedachte om mogelijk de shoot van iemand anders te verstoren, of om te vragen of ik 'binnen mag komen', dus eerder aankomen dan wie dan ook met een gezond verstand is mijn strategie geworden bij het fotograferen van populaire locaties. 

Ik liep net na 3 uur 's nachts naar Mesa Arch - de eerste die die ochtend aankwam - maar binnen vijfenveertig minuten waren de statiefpoten aan weerszijden van de mijne in elkaar grijpend. De dingen bleven hartelijk, onze kleine groep vreemden bibberend in de duisternis aan de rand van de klif, totdat een andere fotograaf tevoorschijn kwam en blijkbaar het gevoel had recht te hebben op mijn plek op de eerste rij. Hij schepte op over het bezit van een galerie, bekritiseerde mijn "instapmodel" apparatuur, probeerde herhaaldelijk om mij ertoe te brengen mijn positie op te geven, en maakte grapjes over mijn stille reactie. Ik negeerde hem, maar bleef gespannen terwijl een grote menigte zich verzamelde, steeds strakker inpakkend tot het punt dat je geen arm meer kon bewegen zonder iemand tegen het lijf te stoten of iemand achter je te horen grommen dat je in hun frame zat. Toen de zon eindelijk de horizon doorbrak, kookten de emoties bijna over toen toevallige toeschouwers mobiele telefoons door de muur van fotografen probeerden te spannen om snelle kiekjes te sluipen. De zonsopgang zelf was prachtig - zeker een lust voor het oog - en ik kwam weg met een foto waar ik blij mee was, zoals ik zeker weet dat de duizenden andere fotografen die bijna hetzelfde hebben vastgelegd, ook tevreden zijn met hun foto's. Maar verder grensde het aan een maffiascène. 

Een week later was ik weer thuis in Iowa en waagde ik me op een mistige dageraad om de herfstkleuren in een plaatselijk staatspark te fotograferen. Ik wandelde het bos in zonder gepredisponeerde verwachtingen, geen specifieke "plek" om naartoe te racen, en geen andere persoon in zicht. Ik genoot van de vochtige geur van het bos, luisterde naar de overvliegende wilde ganzen en keek naar de bladeren die door de mistige lucht dwarrelden en zachtjes terugkeerden naar de aarde. Ik bracht uren door met het verkennen van de rivieroever in stille contemplatie zonder iemand die mijn gedachten afleidde – behalve een mollige kleine muskusrat (ik had zo lang op een plek gezeten en verwonderde me erover hoe het zonlicht de mist brak waarin hij herhaaldelijk in verrassing, elke keer niet beseffend dat ik er nog was. Voor wat het waard is, hij had helemaal geen enkele kritiek op mijn uitrusting.)

Voor mij belichamen ochtenden als deze veel van wat ik leuk vind aan natuurfotografie. Het is de kans om na te denken, te observeren, gewoon naar buiten te gaan en ondergedompeld te worden in je omgeving. De bezienswaardigheden, de geluiden, de hele ervaring van die ochtend in Iowa vulden mijn hart met vreugde. Ik herinner me echter nauwelijks iets van die dingen uit Canyonlands. Ik herinner me gewoon dat ik verdedigend uit de hoek kwam en probeerde me staande te houden tegen de menigte met een laserfocus op het klikken op het vooropgezette ochtendschot. Het was robotachtig, niet plezierig. En dat allemaal voor een foto die duizenden keren na en ervoor is gerepliceerd.

Ik heb in de jaren daarna vaak aan die contrasterende ervaringen gedacht, vooral tijdens het fotograferen in het middenwesten, waar ik het gemak van het vinden van eenzaamheid nooit als vanzelfsprekend beschouw. Daar vind je misschien niet een overvloed aan herkenbare bucketlist-scènes, maar hier is de deal ... Er is OVERAL schoonheid. En door deze mentaliteit te omarmen, wordt het zoveel gemakkelijker om prioriteit te geven aan Nature First-principes in onze fotografie, vooral als het gaat om vakantie-/vakantieplannen.